The Fire and the Rose
As a challenge to myself, I decided to write a poem in anticipation of a workshop entitled “And the Fire and the Rose”. I sent the poem a few days before the workshop started and got some beautiful responses. Thanks to the poem, participants were able to travel in their mind towards the workshop, have a sense of anticipation, and start reflecting on the journey ahead. I even had the very nice surprise by Rik who sent me a Dutch version of the poem that we then finalised together.
This poem is perfect to initiate and to close!
The Fire and the Rose
There is a want, a desire,
To burn as bright as the fire.
And yet also there is the need
For a bonding that is soft and sweet.
It is hard for both to reconcile
In the heart of the human mind
For we tend to judge one or the other,
Praise or condemn either rose or fire.
The middle ground has disappeared.
Or so it seems to my unseeing eye.
I don’t even notice that my lifelong search
Is for the path between love and power.
When crossing the many borders
That protect and contain and limit
The quest begins for the dragon slayer
A perilous journey that cannot be forfeited.
Hardship and sacrifices will be endured
For life is not meant to be secure,
Deprived of danger or adventures.
Remember it is blessed with friendship too.
The true purpose of my human heart
Lies not in perpetuating anger
But in lessening my hunger for the rose
And accepting the power of my thorns.
And so I hear my call and go on this quest,
Burning with the fever of one possessed
With an urge to explore and discover.
My heart is light and heavy altogether.
I shall be asked to come into my own,
Defeat the terrible throes of my insecurities.
And I shall conquer. And I shall surrender
To the dance of the fire, to the dance of the rose.
And as they learn to dance together, so will I,
No longer who I was but not different either.
Separated, yet connected. And my learning
Will yield its wisdom upon returning home.
Het vuur en de roos
Er is een behoefte, een verlangen,
Te branden zo helder als het vuur.
En evenzeer is er de behoefte
aan een binding die zacht is en zoet.
Het is moeilijk om beide te verzoenen
In het hart van ons menselijk denken.
We neigen ertoe te oordelen over de een of de ander,
Te loven of te verwerpen, hetzij de roos, hetzij het vuur.
De middenweg is verdwenen.
Zo lijkt het aan mijn nietsziende oog.
Ik merk niet eens dat mijn levenslange zoektocht
er één is naar het pad tussen liefde en kracht.
Bij het overschrijden van de vele grenzen
die beschermen en beperken en bevatten
Begint de zoektocht van de drakendoder.
Een gevaarlijke reis waar je niet aan kunt ontkomen.
Offers en ontberingen zullen worden doorstaan.
Zozeer het leven niet bedoeld is om veilig te zijn,
Of verstoken van gevaar en avontuur,
Onthou dat het gezegend is met vriendschap ook.
Het ware doel van mijn menselijk hart
Ligt niet in het bestendigen van woede
Maar in het lessen van mijn dorst naar de roos
En het aanvaarden van de kracht van mijn doornen.
En zo hoor ik de oproep en vertrek ik op deze zoektocht,
Brandend met de koorts van een bezetene,
Met een drang om te verkennen en te ontdekken.
Mijn hart is licht en zwaar tegelijk.
Ik zal gevraagd worden om in mijzelf te komen,
Om de verschrikkelijke greep van mijn aarzeling te verslaan,
En ik zal veroveren. En ik zal mij overgeven
aan de dans van het vuur, aan de dans van de roos.
En zoals zij leren om samen te dansen, zo zal ik,
Niet langer wie ik was, maar ook niet iemand anders,
Verheugd in het apart en toch verbonden zijn, zal ik
Bij mijn thuiskomen mijn leren tot wasdom brengen.
Vertaald naar het Nederlands door Rik Verschueren